http://www.20.Panzerdivision.prv.pl/

Urodził się 2 stycznia 1899 roku w Berlinie, w rodzinie majora armii cesarskiej. Brał udział w walkach podczas I wojny światowej. Walczył też w roku 1919 po stronie niemieckiej podczas I Powstania Górnośląskiego. Od dzieciństwa pasjonowały go konie. Służył w kilku oddziałach kawaleryjskich Reichswehry.W latach 1933-1936 rotmistrz (Rittmeister) von Bronikowski był nauczycielem jazdy i adiutantem w słynnej szkole jazdy w Hannowerze. Uczestniczył, reprezentując barwy Niemiec, w wielu największych zawodach jeździeckich. Jego największym sukcesem sportowym było zdobycie w roku 1936 na olimpiadzie w Berlinie złotego medalu w drużynowym konkursie ujeżdżania.

Po wybuchu II wojny światowej dowodził różnymi oddziałami rozpoznania, następnie pancernymi. Walczył na froncie wschodnim, m.in. w wielkiej bitwie pancernej pod Kurskiem oraz zachodnim. W lipcu 1944 roku, dowodząc 22 pułkiem pancernym, przez miesiąc odpierał ataki alianckich wojsk inwazyjnych w okolicy miasta Caen. Tam miały miejsce najkrwawsze i najbardziej znane zmagania wojsk inwazyjnych z armią niemiecką. Von Oppeln-Bronikowski był jednym z najlepszych dowódców wojsk pancernych.

Za swe zdolności dowódcze i męstwo był wielokrotnie odznaczany najwyższymi niemieckimi odznaczeniami wojskowymi, m.in. podwójnie (podczas I i II wojny światowej) Krzyżami Żelaznymi I i II klasy, Krzyżem Rycerskim, Złotym Krzyżem Niemieckim, Liśćmi Dębowymi oraz Mieczami do Krzyża Rycerskiego. 6 listopada 1944 roku przejął dowodzenie nad 20. dywizją pancerną, która w tym czasie stacjonowała w Orzyszu (Arys). Jako dowódca tej dywizji walczył na początku 1945 roku pod Raciborzem.

Do końca wojny dywizja ta walczyła na Dolnym Śląsku. 18 maja 1945 roku von Oppeln-Bronikowski dostał się do niewoli amerykańskiej. Zwolniono go w roku 1947. Osiadł w Gaißach na Bawarii, gdzie zmarł 19 września 1966 roku.