http://www.20.Panzerdivision.prv.pl/

Tellermine 35

Mina przeciwpancerna używana przez saperów niemieckich w całym okresie II wojny światowej. Korpus miny wykonany z blachy stalowej wewnątrz którego mieściło się 5,45 kg materiału wybuchowego (trotyl, tetratrotyl lub amatol). Od góry na korpus nałożona była pokrywa naciskowa podtrzymywana sprężyną. W środku korpusu i pokrywy wykonane były nagwintowane otwory pod zapalnik naciskowy typu T. Mi. Z. 35 i spłonkę detonującą, a w dnie i boku korpusu znajdowały się dwa dodatkowe gniazda na zapalniki odciągowe. Z boku korpusu znajdował się również uchwyt do przenoszenia miny. Zadziałanie miny następowało w wyniku najechania na pokrywę naciskową z siłą ok. 100 kg na środek i ok. 190 kg na jej brzeg. Powodowało to wciśnięcie do środka dolnej części zapalnika, przez co następowało ścięcie sztyftu zabezpieczającego iglicę, która gwałtownie opadając zapalała spłonkę inicjującą.

materiał: blacha stalowa,
zapalnik: T. Mi. Z. 35,
ładunek: 5450 g materiału wybuchowego,
średnica: 320 mm,
wysokość korpusu: 82 mm,
wysokość z zapalnikiem: 105 mm,
waga: 9100 g.

Tellermine 35 Stahl

Mina przeciwpancerna. Następczyni miny T. Mi. 35 przystosowana do nowego typu zapalnika naciskowego T. Mi. Z. 42. Podobnie jak w poprzedniczce korpus miny wykonany z blachy stalowej wewnątrz którego mieściło się 5,45 kg trotylu. Pokrywa naciskowa podtrzymywana sprężyną posiadała charakterystyczne promieniste wytłoczenia zapobiegające ześlizgiwaniu z niej gąsienic czołgu. Otwór w pokrywie, w który wstawiano zapalnik, zabezpieczany był blaszaną nakrętką. Do uzbrajania miny etatowo używano zapalnika T. Mi. Z. 42, ale w późniejszym okresie wojny często zdarzało się, że niemieccy saperzy stosowali zapalnik nierozbrajalny typu T. Mi. Z. 43. Dodatkowo w dnie i boku korpusu znajdowały się dwa gniazda na zapalniki odciągowe. W związku z wzrostem ciężaru wozów bojowych w minie tej dobrano tak sprężynę dystansową, że zadziałanie miny następowało dopiero w wyniku najechania na pokrywź naciskową z siłą ok. 300 kg na środek i ok. 240 kg na jej brzeg. Powodowało to wciśniecie górnej części iglicy, ścięcie przetyczki zabezpieczającej i uderzenie iglicy w spłonkę inicjującą.

materiał: blacha stalowa,
zapalnik: T. Mi. Z. 42 (możliwość zastosowania zapalnika nierozbrajalnego T. Mi. Z. 43!),
ładunek: 5450 g materiału wybuchowego,
średnica: 320 mm,
wysokość: 90 mm,
waga: 9400 g.

Tellermine 42

Mina przeciwpancerna. Zastosowano w niej korpus z blachy stalowej wykonany w postaci uproszczonej wytłoczki. W związku z wzrostem masywności konstrukcji zawieszenia i grubości pancerza czołgów niewystarczającym stał się wybuch miny obok gąsienicy. Aby mina mogła zniszczyć układ jezdny musiała wybuchnąć bezpośrednio pod gąsienicą. Z tego powodu w nowej minie zastosowano mniejszą pokrywę naciskową powodującą zadziałanie zapalnika dopiero w przypadku znajdowania się ok. 1/3 korpusu miny pod gąsienicą wozu bojowego nieprzyjaciela. Do miny używano zapalnik naciskowy T. Mi. Z. 42 i również często zdarzało się, że niemieccy saperzy stosowali zapalnik nierozbrajalny typu T. Mi. Z. 43. Z boku i w dnie korpusu znajdowały się dwa gniazda na dodatkowe zapalniki odciągowe. Zadziałanie miny następowało dopiero w wyniku najechania na pokrywę naciskową z siłą ok. 340 kg.

Holzmine 42

Mina przeciwpancerna o konstrukcji drewnianej. Składała się z zamkniętej drewnianej skrzynki mieszczącej ładunek materiału wybuchowego wraz z zapalnikiem typu Z.Z.-42. W górnej części pokrywy znajdował się klocek naciskowy który opierał się o zawleczkę zapalnika. Po najechaniu na minę przez czołg następowało zerwanie bolca zabezpieczającego i klocek naciskowy przesuwając się w dół wyrywał zawleczkę zapalnika. Mina działała przy nacisku ok. 200 kilogramów.

materiał: drewno,
zapalnik: Z.Z.-42,
ładunek: 5200 g materiału wybuchowego,
długość: 310 mm,
szerokość: 310 mm,
wysokość: 120 mm (bez elementu naciskowego),
waga: 8000 g.

Springmine 35

Chyba najsłynniejsza niemiecka mina przeciwpiechotna. Bardzo chętnie i najczęściej używana przez saperów w polach minowych. Przy zastosowaniu rozdzielacza możliwe było zastosowanie w niej aż trzech zapalników (przy przełożeniu spłonek w dwóch kanałach spłonkowych i wkręceniu zapalników Z. Z. 42 w miejsce korków ilość zapalników wzrastała do pięciu). Mina składała się z metalowej puszki (będącej rodzajem wyrzutni) otwartej od góry, w którą wsunięte były dwa cylindry blaszane – większy i mniejszy, umieszczone jeden w drugim i przykryte dnem i pokrywą górną. W przestrzeni pomiędzy cylindrami mieściły się odłamki (początkowo były to odlewane kulki żeliwne, w późniejszych partiach spotyka się rdzenie do pocisków pistoletowych lub karabinowych, jak również kawałki drutu stalowego o przekroju ok. 7 mm), natomiast wewnątrz mniejszego cylindra znajdował się materiał wybuchowy w formie granulatu lub cienkich płytek. W centrum znajdowała się rurka zapłonowa z nakręconą nakrętką scalającą obie tuleje, pokrywę górną i dno. Rura posiadała u góry gwint zewnętrzny pozwalający na nakręcenie zapalnika S. Mi. Z. 35 lub rozdzielacza zapalników, oraz gwint wewnętrzny, w który można było wkręcić zapalniki posiadające gwint zewnętrzny (czyli praktycznie większość zapalników armii niemieckiej). Na dole wylot rurki zapłonowej zakończony był metalową wkrętką z przechodzącym kanałem zapłonowym kończącym się w komorze ładunku miotającego. Była to przestrzeń w dnie, w której znajdował się ładunek prochowy wyrzucający minę do góry na wysokość ok. 1 m. W dnie również znajdowały się trzy opóźniacze prochowe z nasuniętymi rurkami kartonowymi nad którymi znajdowały się spłonki detonujące. Od góry spłonki zabezpieczone były wkręconymi, metalowymi korkami i drewnianymi kołeczkami centrującymi. W pokrywie górnej znajdował się jeszcze dodatkowy, większy otwór zakręcony metalowym korkiem służący do napełniania miny materiałem wybuchowym w wytwórni. Oba cylindry połączone pokrywą górną i dnem przymocowane były do zewnętrznej puszki trzema aluminiowymi śrubkami. W momencie zadziałania zapalnika ogień z jego spłonki przechodził poprzez rurkę zapłonową i wkrętkę denną do komory z ładunkiem miotającym i zapalał go. Podczas spalania gazy prochowe wytwarzały ciśnienie powodujące zerwanie aluminiowych śrubek łączących i wyrzucenie do góry cylindrów z pokrywą górną i dnem. Równocześnie z ładunkiem miotającym następowało zapalenie opóźniaczy prochowych, które w momencie gdy mina znajdowała się już na wysokości klatki piersiowej żołnierza, powodowały zapłon spłonek detonujących i wybuch miny.

materiał: stal,
zapalniki: S. Mi. Z. 35, E. S. Mi. Z. 40, S. Mi. Z. 44, Z. Z. 35, Z. Z. 42, Zu. Z. 35
ładunek: 300 g sypkiego materiału wybuchowego,
wysokość (bez zapalnika): 130 mm,
średnica: 100 mm.

Stockmine

Mina przeciwpiechotna o działaniu odciągowym. Składała się z betonowego korpusu z wtopionymi metalowymi odłamkami. W górnej części znajdował się otwór na zapalnik o działaniu odciągowym, zaś w dolnej otwór na kołek na którym ustawiano minę. Uzbrojoną nasadzano na drewniany kołek wbity w ziemię. Od zawleczki zapalnika przeprowadzano drut odciągowy, który przywiązywano do drugiego kołka, lub innego drzewa. Przechodzący żołnierz zahaczał nogą o drut odciągowy wyciągał zawleczkę zabezpieczającą z zapalnika co powodowało zwolnienie napiętej iglicy, która uderzała w spłonkę detonującą. Następował wybuch miny.

materiał: beton z wtopionymi odłamkami metalowymi,
zapalnik: Z. Z. 35,Zu. Z. 35, Z. Z. 42, SMi. Z. 44
ładunek: 100 g materiału wybuchowego (1 x 100 lub 2 x 50 g),
średnica: 70 mm,
wysokośa (korpusu): 160 mm.

Źródło: www.obliczahistorii.pl, Grzegorz Franczyk

Sturmboot 39

Sturmboot 39 była małą łodzią, używaną na rzekach, jeziorach i kanałach. Była stosowana w działaniach ofensywnych jak i również miała zastosowanie jako łódź patrolująca akweny wodne na zajmowanych terytoriach. Sturmboot 39 była bardzo szybką łodzią, zdolną osiągać prędkość 30mph, z użyciem silnika zamocowanego na rufie. Niebyła ona zbytnio uzbrojona, jedyną ochronę stanowił przytwierdzony na dziobie MG, który osłaniał żołnierzy znajdujących się na łodzi. Sturmboot 39 zwykle była stosowana przez jednostki saperów, zabierając 6 żółnierzy lub pół tony ładunku. III Rzesza zbudowała setki takich łodzi, które używane były na wszystkich frontach II Wojny Światowej.

Sonderanhänger 108

Sonderanhänger 108 była przyczepą służącą do transportu łodzi Sturmboot 39. Transportowała trzy Sturmboot 39 i tyle samo silników do tych łodzi. Do załadunku i rozładunku potrzebowano sześciu żołnierzy, po dwóch na jedną łódź.

długość: 7,435 m,
szerokość: 2 m,
wysokość: 2,2 m,
ciężar pustego pojazdu: 1450 kg,
ciężar użytkowy: 1550 kg.

Miotacze płomieni

Flammenwerfer 34

...w użyciu

masa własna: 35, 8 kg,

masa mieszanki: 11,8 kg,

zasięg: 25-30 metrów,

maksymalna długotrwałość strzału: 10 sekund.

Flammenwerfer 41

masa własna: 22 kg,

masa mieszanki: 7 kg,

zasięg: 30 metrów.